Kapłan
i poeta
7
grudnia 2005 r. został wybrany przez Społeczność Szkolną na
patrona naszej szkoły. Cieszy
się ogromną popularnością wśród młodych ludzi, którzy chętnie
sięgają po jego utwory, pod ich wpływem podejmują różne
zobowiązania. W swych utworach otwarcie dzieli się swoją postawą,
nikomu jednak jej nie narzuca, nikogo nie poucza, nie nawraca, a
jednak, choć brzmi to paradoksalnie, uczy i nawraca. Dzieci traktuje
z powagą i szacunkiem. Uważa, że można się od nich uczyć
wrażliwości, szczerości i prostoty. Imponowała mu moc dziecięcej
wiary. Poezja księdza Twardowskiego wyzwala w człowieku wszystko to,
co dobre, szlachetne, uczy żyć. Dostarcza życiowego optymizmu.
Pozwala akceptować siebie i dostrzegać piękno wokół. Nasz patron
nigdy nie zabiegał o popularność, nie ulegał żadnym modom i może
właśnie dlatego jest jednym z najpopularniejszych i najchętniej
wydawanym poetą polskim.
Urodził
się 1 czerwca 1915 roku w Warszawie. Uczęszczał do gimnazjum im.
Tadeusza Czackiego. W latach 1933 - 1935 współredagował
międzyszkolne pismo młodzieży gimnazjalnej "Kuźnia Młodych", gdzie
piastował funkcję redaktora działu literackiego. Na łamach tej
gazetki miał miejsce jego debiut poetycki i prozatorski. Maturę zdał
w 1936. W 1937 ukazał się pierwszy tomik jego wierszy pt. "Powrót Andersena" nawiązujący do poetyki
Skamandra. W tym samym roku rozpoczął studia polonistyczne na
Uniwersytecie Warszawskim, które ukończył dopiero po wojnie w 1947 pracą
magisterską "Godzina myśli. Juliusza Słowackiego", napisana pod opieką
prof. Wacława Borowego. W czasie II wojny światowej, podczas której
zaginął cały jego wcześniejszy dorobek poetycki, był żołnierzem Armii
Krajowej, uczestniczył w powstaniu warszawskim.
W
trakcie wojny w roku 1945 zaczął naukę w tajnym Seminarium Duchownym
w Warszawie. Naukę w seminarium kontynuował z przerwami do 1948
roku, kiedy to 4 lipca przyjął święcenia kapłańskie. Zajął się
nauczaniem religii w szkole specjalnej w Żbikowie. Przez wiele lat był rektorem
kościoła sióstr Wizytek w Warszawie, gdzie głosił kazania dla dzieci,
którym później zadedykował dwa zbiory: "Zeszyt w kratkę" oraz "Patyki i patyczki". Wcześniej, bo już pod
koniec 1945 roku, powrócił do publikowania wierszy. Jego twórczość trafiła
wówczas m.in. na łamy Tygodnika Powszechnego.
Po wojnie wydał m.in. tomy: "Wiersze" (1959), "Znak ufności" (1970) - tom, który
przyniósł poecie dużą popularność, "Zeszyt w
kratkę. Rozmowy z dziećmi i nie tylko z dziećmi" (1973), "Niebieskie okulary" (1980), "Który stwarzasz jagody" (1983), "Na osiołku" (1986), "Nie przyszedłem pana nawracać. Wiersze
1939-85" (1986), "Sumienie
ruszyło" (1989), "Niecodziennik" (1991) - to głównie zbiór
anegdot okraszony kilkoma krótkimi wierszami, "Nie martw się" (1992), "Wiersze" (1993).
W 1980 roku uhonorowano Twardowskiego nagrodą PEN Clubu im.
Roberta Gravesa za całokształt twórczości, w 1996 roku Orderem Uśmiechu, w
2000 roku nagrodą IKAR, a rok później TOTUS, która zwana jest również
"katolickim Noblem". W 1999 roku Katolicki Uniwersytet Lubelski przyznał
mu tytuł doktora honoris causa.
Zmarł
wieczorem 18 stycznia 2006 w Warszawie. Pochowany został w krypcie
dla zasłużonych Świątyni Opatrzności Bożej, zgodnie z życzeniem
prymasa Polski kardynała Józefa Glempa. Wolą księdza Twardowskiego
było, aby pochować go na Powązkach.
Liryka księdza Twardowskiego traktuje zarówno o Bogu, jak i o
ludziach. Dobrze widoczne są liczne odwołania i metafory dotyczące
przyrody (także, jako pochwała stworzenia). Wiersze tego autora często,
poprzez apostrofy i inne środki stylistyczne, mają charakter modlitewny
(np. słowa Boże po stokroć święty, mocny i uśmiechnięty w "Suplikacjach"). |